Deuteronomium 33 bevat het afscheidswoord van Mozes. Het is een lang hoofdstuk met een zegen voor elke stam.

Merkwaardig genoeg spreekt hij bij Juda NIET over de Messias, zoals je dat bij het afscheid van Jakob bijvoorbeeld wel vindt.

Aan het eind van zijn leven legt Mozes zijn handen op Jozua's hoofd (Numeri 27:12-23). Dat hij een zegen uitspreekt over elke stam van Israël, is ook aan het eind van zijn leven, maar dan helemaal aan het eind. Het eerste vers van Deuteronomium 34 zegt namelijk: "Toen (na het uitspreken van de zegen) verliet Mozes de vlakte van Moab en hij beklom de Nebo."

De Bijbel zegt: "De zon komt op, de zon gaat onder, en altijd snelt ze naar de plaats waar ze weer op zal gaan."

Prediker legt regelmatig uit dat alle gebeurtenissen in wezen telkens opnieuw gebeuren.

De Bijbel zegt: "Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben."

Zowel bij deze als bij de andere gelijkenissen in Lucas 15 komt vooral de vreugde naar voren die er in de hemel is als een zondaar zich bekeert.

De schrijver van deze brief wordt niet genoemd.