In de eerste hoofdstukken van Exodus wordt verteld over dit 'reddingsteam'. De vroedvrouwen Sifra en Pua laten, tegen het uitdrukkelijke bevel van de farao in, de Hebreeuwse jongetjes, en dus ook Mozes, in leven. Moeder Jochebed legt haar zoon in een mandje aan de oever van de Nijl. Zus Mirjam houdt de baby in het oog. Het kindje wordt gevonden door de dochter van de farao, die Mozes aanneemt als haar eigen zoon. Maar eerst mag Jochebed nog een tijdje voor hem zorgen. Zo wordt Mozes door 'gewone' vrouwen gered (Exodus 1:15-2:10).

We zien Haman in zijn haat tegen de Joodse bevolking optreden, omdat hij wrok koesterde tegen Mordechai, de Jood, die niet voor hem wilde buigen of knielen.

Het zijn de laatste woorden van het Bijbelboek Hosea. Het is een laatste waarschuwing om te luisteren naar de woorden van de profeet.

Amos, Obadja en Micha eindigen met de genade van God, die Hij bewijst in het aannemen en herstellen van zijn volk.

Geloof, gehoorzaamheid en het volgen van God zijn ook essentieel, maar over Abraham staat geschreven: "Abraham vertrouwde op God, en dat werd hem als rechtigvaardigheid toegerekend."